بیان مساله: یکی از منابع تامین نیرو در ارتودنسی، کش هایی است، که از جنس لاستیک طبیعی ساخته شده اند. استفاده از کش ها با تکیه بر میزان نیروی کششی اعلام شده توسط سازنده، برای اندازه های متفاوت کش هاست. از سویی، نیروی وارده توسط کش ها ثابت نبوده و نیروی وارده توسط این مواد کاهش می یابد.هدف: هدف این پژوهش، بررسی نیروی آغازین سه گونه کش لاتکس مورد استفاده در ارتودنسی و میزان کاهش نیرو در فرایند یک دوره بیست و چهار ساعته بود.مواد و روش: در این بررسی آزمایشگاهی، شمار 20 عدد کش از نمونه های آمریکن ارتودنتیکس، دنتاروم و یونیتک مورد استفاده قرار گرفت. از کش های با اندازه های همانند (3/16 اینچ) استفاده شد. برای بررسی میزان نیرو دو گونه آزمون بر روی آنها انجام گرفت: 1. آزمون خشک، برای نیروی کششی، 2. آزمون مرطوب، برای ارزیابی میزان کاهش نیرو در بزاق مصنوعی. از دستگاه دارتک با گنجایش لودسل 200 نیوتن برای انجام آزمون های استفاده شد. بر پایه نمایه استاندارد میزان کشش کش ها به اندازه سه برابر قطر درونی اعلام شده لومن بود. اندازه گیری نیرو در هفت فاصله زمانی، در زمان های صفر، نیم ساعت، یک ساعت، سه، شش، دوازده و بیست و چهار ساعت انجام گردید. از آزمون های آماری ANOVA و آزمون تی (T-test) استفاده شد.یافته ها: نتایج، محدوده وسیعی از نیروی آغازین را میان کش ها، در کشش سه برابر قطر درونی لومن نشان داد. کش های آمریکن و دنتاروم نیرویی تولید می کردند، که به صورت معنادار کمتر از سطح نیروی اعلام شده در کشش سه برابر قطر درونی لومن بود و کش های یونیتک به صورت معنادار نیرویی بیشتر از نیروی اعلام شده در کشش سه برابر قطر درونی لومن تولید می نمودند (p<0.05). کاهش چشمگیری برای همه کش ها در برابر بزاق مصنوعی وجود داشت، که حدودا 18.64 درصد در یک ساعت بود و میانگین حدود چهار درصد کاهش بیشتر را در فرایند 24 ساعت نشان می دادند.نتیجه گیری: اکثر کش ها با نمایه اختصاصی استفاده شده در آزمون خشک، هماهنگ نبودند. نیروی کش های امریکن و دنتاروم کمتر و یونیتک بیشتر از مقدار اعلام شده بودند. الگوی کاهش نیرو برای هر سه گروه کش ها همانند بود.

سابقه و هدف: عوارض متعددی بعد از Tilt مزیالی دندانهای خلفی مشاهده شده است. استفاده از دستگاههای ثابت و متحرک مختلف برای رفع این مشکل پیشنهاد شده است. این مطالعه آزمایشی با هدف بررسی توانایی یک دستگاه ترکیبی از دستگاههای ثابت و متحرک برای اصلاح مولرهای Tilt شده به منظور درمانهای پروتز انجام پذیرفت.مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشی دو بیمار مراجعه کننده به بخش پروتز دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی که مولرهای دوم آنها در سمت مزیال کج شده بود انتخاب و به اصلاح آن با استفاده از دستگاه مورد مطالعه، اقدام شد. در این دستگاه یک دستگاه متحرک جدید به عنوان قسمت انکوریج به همراه باند و سیم به شکل مستطیلی برای انتقال نیرو به بالا به کار رفته بود. در هر دو مورد مولرهای کج شده اصلاح گردیدند که البته باید تحقیقات بیشتری در مورد آن صورت گیرد که مستلزم استفاده از دستگاه در موارد متعدد می باشد.یافته ها: متوسط بهبودی وضعیت محور طولی دندانهای مولر 10.5 درجه بود.نتیجه گیری: می توان از دستگاه متحرک ارتودنسی به عنوان تکیه گاه برای اعمال نیروی ارتودنسی جهت اصلاح محور طولی دندانهای مولر دوم به کار برده شود.

سابقه و هدف: این تحقیق با هدف بررسی توزیع تنش در اسکلت cranio facial متعاقب اعمال نیروی ارتوپدیک هدگیر با تکنیک آنالیز اجزای محدود (FEM) در دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 79-1378 انجام گرفت.مواد و روشها: یک مدل کامپیوتری سه بعدی از کمپلکس کرانیوفاسیال به کمک تصاویر C.T از جمجمه خشک شده یک انسان جوان در مرکز تحقیقات و تکنولوژی نوین (متکن) تهیه شد. پس از تکمیل مدل هندسی جمجمه و هدگیر، شرایط مرزی مدل، تعریف و تعیین شد. سپس نیروی یک کیلوگرم (500 گرم در هر طرف) طی دو مرحله (با زاویه pull 30 درجه رو به بالا و با زاویه pull موازی پلن اکلوزال) بر مدل هندسی کمپلکس کرانیوفاسیال اعمال شد.یافته ها: نیرو در محل اعمال (مولرهای اول دائمی ماگزیلا) بیشترین تنش را ایجاد می کند که اثر اولیه آن با ایجاد حداکثر تنشهای compressive در قسمت تحتانی درز میدپالاتال و نیز ایجاد تنشهای tensile در نواحی فوقانی این درز و درزهای اتصال دهنده ماگزیلا به استخوانهای مجاور، مشاهده می شود. در نواحی دورتر از این درزهای اصلی، به سمت سقف کاسه سر vault) (cranial و نیز به سمت درزهای سطحی تر مثل اینترنازال، از میزان تنشها کاسته می شود. بیشترین ناحیه تجمع تنشها، پس از محل اعمال نیرو (ناحیه مولر اول ماگزیلا)، در ناحیه انسیزیو درز میدپالاتال و نیز در سگمنت میانی درز لاکریموماگزیلاری (ناحیه کف اربیت) مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج حاصل علاوه بر مطابقت با بسیاری از مطالعات سفالومتریک، هیستولوژیک، و کلینیکی انجام شده در مورد کاربرد هدگیر، پیش بینی تغییرات بوجود آمده در کلینیک را امکان پذیر ساخته، شناخت مناسبی از نحوه عملکرد این تکنیک درمانی فراهم می سازد.

سابقه و هدف: تصاویر فوتوگرافی داخل دهانی یکی از روش های بررسی صفات نان متریک دندانی می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه قدرت دوربین داخل دهانی نسبت به دوربین خارج دهانی در تشخیص صفات نان متریک مورفولوژیک دندان ها می باشد. مواد و روشها: در این تحقیق تشخیصی، 40 نفر که در بررسی کلینیکی دارای صفات نان متریک مورفولوژی بودند و 40 نفر که فاقد صفات نان متریک بودند مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا با دوربین داخل دهانی، عکس گرفته شد. سپس با دوربین خارج دهانی عکس برداری صورت گرفت. سپس تصاویر به صورت همزمان در مانیتور بررسی و داده ها با آزمون فیشر مورد قضاوت قرار گرفتند. یافته ها: ارزش تشخیصی مثبت و منفی صفات نان متریک دندانی در دوربین داخل دهانی 100 درصد و در دوربین خارج دهانی دیجیتال به ترتیب 100% و 68% بود و تفاوت بین دو روش معنی دار بود. . (0/0001>P) نتیجه گیری: به نظر می رسد دوربین داخل دهانی جهت تشخیص صفات نان متریک دندانی نسبت به دوربین دیجیتال خارج دهانی ارجحیت دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: گاهی کلیشه های رادیوگرافی به دلایل مختلف مانند زمان تابش یا ظهور بیش از حد تیره می شوند، در این موارد توصیه می شود از مواد احیاکننده جهت کاهش دانسیته استفاده شود. هدف این پژوهش بررسی تاثیر محلول احیاکننده فوق نسبتی سولفات مس بر اعاده کیفیت تشخیصی فیلم های خارج دهانی تیره شده است تا معلوم شود آیا استفاده از محلول فوق نسبتی سولفات مس کیفیت تصاویر را که اتفاقی تیره شده اند به اندازه کافی افزایش می دهد، تا از انجام رادیوگرافی مجدد جلوگیری بعمل آید یا خیر؟ مواد و روشها: شیوه پژوهش، تجربی و نمونه های مورد پژوهش شامل دو گروه 43 تایی فیلم تیره شده از کلیشه های رادیوگرافی پانورامیک، واترز، لترال اسکال و پوستریور- انتریور اسکال بود. برای تهیه دو نمونه مشابه، دو عدد فیلم در کاست قرار داده شد. در مورد فیلم های پانورامیک با نصف کردن آن دو فیلم مشابه بدست آمد. گروه آزمایش به مدت 2 الی 3 دقیقه در محلول سولفات مس قرار می گرفت، سپس در مرحله ظهور مجدد در محلول ظهور رقیق با زمان تقریبی 2 ثانیه و سپس در محلول ثبوت رقیق قرار می گرفت، در مرحله بعد پرسشنامه های تهیه شده به متخصصین رادیولوژی و جراحی ارائه شد و کیفیت تشخیصی هر نگاره از 1 تا 5 نمره داده شد. اطلاعات به دست آمده با آزمون ویل کاکسون مورد بررسی آماری قرار گرفتند.یافته ها: میانگین نمره کیفیت تشخیصی لندمارکهای مورد نظر در کلیشه های پانورامیک گروه شاهد 2.5 و گروه نمونه 1.4، نگاره های لترال اسکال گروه شاهد 1.4 و گروه نمونه 2.9، نگاره های پوستریور- انتریور، گروه شاهد 1.9 و گروه نمونه 3.7، نگاره های واترز گروه شاهد 1.3 و گروه نمونه 2.8، محاسبه شد. همچنین بر طبق آزمون ویل کاکسون، تفاوت معنی داری بین گروه شاهد و نمونه وجود داشت(P<0.001). نتیجه گیری: احیاکننده سولفات مس برای کاهش دانسیته و افزایش کیفیت تشخیصی نگاره های خارج دهانی تیره یک محلول مناسب است و کیفیت تشخیصی نگاره های تیره را به آنها باز می گرداند. همچنین با توجه به تحقیقات قبلی مشخص شد این محلول بر روی کلیشه های داخل دهانی نیز نتیجه مطلوبی را نشان می دهد.

بیان مساله: در بررسی های اندودونتیک و آموزش پری کلینیکی معمولا از دندان های کشیده شده استفاده می شود. آخرین دستور مرکز مهار بیماری ها، سترون کردن آنها به وسیله اتوکلاو یا فرمالین 10 درصد به مدت دو هفته است.هدف: هدف این پژوهش، بررسی اثر استریلیتی اتوکلاو یا فرمالین بر ریزنشت اپیکالی دندان های پر شده انسان بود.مواد و روش: 83 دندان یک ریشه ای، بدون شکستگی قابل رویت، پوسیدگی یا ترمیم وسیع، بی سابقه درمان ریشه گردآوری شد و موقتا (در نهایت 48 ساعت) پیش از قرار گرفتن در گروه های آزمایشی و شاهد در نرمال سالین نگهداری گردیدند. دندان ها به سه گروه آزمایشی 25 تایی بخش گردیده، که یا در فرمالین 10 درصد به مدت دو هفته شناور شده یا اتوکلاو گردیده و یا فورا آماده سازی شدند. هشت دندان به عنوان شاهد مثبت و منفی در نظر گرفته شدند. آماده سازی دندان ها شامل قطع تاج، اینسترومنتاسیون کانال های ریشه کلیه نمونه ها با سیستم روتاری پروتیپر و پر کردن با روش تراکم جانبی بود. نمونه ها در جوهر هندی شناور شده، شفاف گردیده و بیشترین میزان نفوذ خطی رنگ بررسی گردید. میزان ریزنشت توسط آزمون ANOVA و Tukey’s HSD Post hoc به لحاظ تفاوت آماری مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نفوذ رنگ در دندان های نگهداری شده در فرمالین در مقایسه با دندان های اتوکلاو شده یا فورا آماده سازی شده کمتر بود. به لحاظ آماری میان سه گروه آزمایشی تفاوتی معنادار مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: این بررسی نشان داد، که سترون کردن دندان های کشیده شده انسان برای بررسی ها و اهداف آموزشی به وسیله اتوکلاو / فرمالین تاثیری بر میزان ریزنشت اپیکال ندارد.

مقدمه: ابزارهای قالب گیری دیجیتال، جایگزینی برای مواد قالب گیری قدیمی هستند و در سال های اخیر به طور چشمگیری توسعه یافته اند. این سیستم ها به طور کلی شامل دو نوع اسکنر می باشد: اسکنرهای مستقیم و غیرمستقیم. هدف از این مطالعه، بررسی و مقایسه ی این دو نوع اسکنر بود. شرح مقاله: در این مطالعه ی مروری، داده ها با بررسی 40 مقاله در رابطه با دقت ابعادی، توانایی ترکیب اسکن ها و گپ اینترنال و مارژینال برای مقایسه ی اسکنرهای مستقیم و غیرمستقیم جمع آوری شد. این مقالات از پایگاه های Medline، ISI و Scopus و بین سال های 2010 تا 2020 با استفاده از کلمات کلیدی زیر بازیابی شدند: Intraoral Scanner، Lab Scanner، Marginal Gap، Internal Gap و Accuracy Rate. نتیجه گیری: اسکنرهای مستقیم، منجر به گپ مارژینال و اینترنال کمتری شدند، در حالی که اسکنرهای غیرمستقیم به دلیل توانایی ترکیب اسکن ها در دندان های آماده شده در نیم فک و قوس کامل، انحراف کم تری داشتند. از نظر دقت ابعادی، نتایج مطالعات متفاوت بود، اما مطالعات بالینی به برتری اسکنرهای غیرمستقیم اشاره داشتند. نتایج هر دو نوع اسکنر از نظر بالینی قابل قبول بودند. پیشنهاد می شود که نوع اسکنر بسته به شرایط مانند ابعاد ناحیه ی مورد نظر، زمان مورد نیاز، راحتی عمل و غیره انتخاب شود.

مقدمه: تخمین طول کارکرد کانال دندان برای آماده سازی بیومکانیکی و پر کردن کانال ریشه، یکی از مهم ترین مراحل درمان اندودانتیک است. به طور معمول این تخمین با رادیوگرافی داخل دهان انجام می شود. بعضی از بیماران در تحمل فیلم (تکنیک داخل دهانی) و یا سنسور (تکنیک رادیوگرافی دیجیتال) ناتوان هستند. هدف: بررسی نوعی تکنیک رادیوگرافی خارج دهانی (که فیلم معمولی پری اپیکال در خارج دهان قرار می گیرد) برای بیمارانی است که در تحمل فیلم در تکنیک داخل دهانی ناتوان هستند و مقایسه کلینیکی آن با روش داخل دهانی در تخمین طول کارکرد دندانهای مولر در اندودانتیکس.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی- توصیفی، از 33 بیمار داوطلب که دندان های آسیای بزگ یا مولر تحت درمان ریشه و در مرحله فایل اولیه داشتند دو تصویر با فیلم معمولی پری اپیکال تهیه شد. تصویر اول به روش داخل دهانی و با تکنیک موازی توسط XCP و تصویر دوم به روش خارج دهانی گرفته شد. سپس طول کانال ها در فواصل نیم و یک میلی متری از اپکس رادیوگرافی به صورت تصادفی دو بار توسط متخصص اندودانتیکس و با فاصله زمانی دو هفته خوانده شد. سپس داده ها با نرم افزار آماری spss و آزمون همبستگی پیرسون بررسی شدند.نتایج: در دو روش رادیوگرافی داخل و خارج دهانی و در هر دو فاصله نیم و یک میلیمتری از آپکس رادیوگرافی جز ریشه پالاتال و دیستو باکال مولرهای بالا، بین مقادیر تخمین طول کارکرد دندانی ریشه های دندان های مولر، همبستگی و همخوانی وجود داشت ( p<0.001و r>0.59). همچنین درصد توافق در تخمین طول کارکرد بین دو روش گرافی داخل و خارج دهانی بین حداقل 25% (ریشه پالاتال در فاصله نیم میلیمتری) تا حداکثر 75% (ریشه دیستال در فاصله 1 میلیمتری) متغیر بود.نتیجه گیری: تکنیک رادیوگرافی خارج دهانی با فیلم معمولی پری اپیکال می تواند در بیمارانی که تحمل نگهداری فیلم و یا سنسور را در داخل دهان ندارند، برای تخمین طول کارکردی روش موثری باشد.